Η Παναγία και το προπατορικό αμάρτημα. Πως το βλέπουν οι Ρώσοι και οι Έλληνες θεολόγοι;

Είναι οι Ρώσοι ορθόδοξοι;

«Αν δεν ήταν η Παρθένος Μαρία δεν θα υπήρχε η σωτηρία. Όμως και η ίδια η Μήτηρ του Θεού έλαβε πολλά από τον Υίο Της[1]. Όπως μαρτυρεί η Εκκλησιαστική Παράδοση πριν την γέννηση Της η Παρθένος Μαρία προκαθαρίστηκε με το Πνεύμα έτσι ώστε οι συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος δεν εξαπλώθηκαν σ΄ Αυτήν»[2]  γράφει ο νυν πατριάρχης της Ρωσίας.

Ας δούμε τώρα τι γράφουν περί αυτού οι Έλληνες και οι ελληνομαθείς θεολόγοι

Ο Σέρβος ιεράρχης Аθανάσιος Γέφτιτς:  « Διαφορετικά σ’ αυτό από τη Δυτική Μαριολογία, η Ορθοδοξία παραδέχεται ότι η Μαρία μοιράστηκε μαζί με την ανθρωπότητα το προπατορικό αμάρτημα και ότι πέρασε από το φυσικό θάνατο. Το θαυμαστό γι’ Αυτήν δεν είναι (αυτό, που πιστεύουν οι Ρωμαιοκαθολικοί) το ότι, μη έχοντας προπατορικό αμάρτημα, δεν ήταν ανάγκη να πεθάνει.»[3]

Ο γέρων Εφρέμ

«Η Παρθένος γεννημένη από ανθρώπους -τον Ιωακείμ και την Άννα- ήταν κληρονόμος και φορέας του προπατορικού αμαρτήματος, στις συνέπειες του, την θνητότητα, τα αδιάβλητα πάθη· παίρνοντας από τον Θεό τόση βοήθεια, όση έδωσε ο Θεός και σε όλους τους άλλους ανθρώπους έζησε αναμάρτητα, προ του τόκου.»[4]

Ο πατηρ Θεόδωρος Ζήσης «Ήταν λοιπόν καρπός προσευχής η γέννηση της Παναγίας μας. Κατά τα άλλα όμως η Παναγία ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος σαν όλους εμάς. Και κάνω αυτή την επισήμανση ότι η Παναγία προήλθε από συζυγία φυσιολογική δύο ανθρώπων, του Ιωακείμ και της Άννας, από μία εμπαθή θα έλεγα γέννηση, αφού στην συνάντηση ανδρός και γυναικός, όσο άγιοι και αν είναι οι άνθρωποι, υπάρχει η επιθυμία, υπάρχει η ηδονή, και υπάρχει πάθος^· «Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου» λέγει ο ψαλμός. Η Παναγία λοιπόν γεννήθηκε από αυτήν την συνηθισμένη ανθρώπινη συνάντηση, από την συνηθισμένη συζυγία του Ιωακείμ και της Άννας, δεν είχε τίποτε διαφορετικό από όλους τους άλλους ανθρώπους. Το τονίζουμε αυτό, διότι τον περασμένο αιώνα ο πάπας διετύπωσε ένα δόγμα αντιπαραδοσιακό, εναντίον αυτών που διδάσκει η Αγία Γραφή και η Παράδοση της Εκκλησίας μας, το δόγμα της «ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου. Το δόγμα αυτό, το οποίο διετύπωσε το 1854 ο Πάπας Πίος ο 9ος, σημαίνει ότι η Παναγία γεννήθηκε άσπιλη, αναμάρτητη, δεν είχε το προπατορικό αμάρτημα»[5]

Να τονίσούμε σ΄αυτό το σήμείο ότι ο π. Θεοδώρος την άποψη,  οτι «οι συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος δεν εξαπλώθηκαν σ΄ Αυτήν», θεωρεί ως αντιπαραδοσιακή, ενώ ο νυν πατριάρχής ισχυρίζεται ότι έτσι «μαρτυρεί η Εκκλησιαστική Παράδοση»...

Συνεχίζουμε με τα λεγόμενα του νυν πατριάρχη: «Ούτε στην εκκλησιαστική Παράδοση ούτε στο Ευαγγέλιο (η Παναγία)  παρουσιάζεται ως άνθρωπος στον  οποίον απευθύνεται το σωτήριο έργο του Υιού Της,  διότι είναι ήδη προκαθαρισμένη με το Πνεύμα από την επίδραση του  προπατορικού αμαρτήματος. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς διότι ο αναμάρτητος Θεός δεν μπορούσε να ενωθεί με την μαυρισμένη από την αμαρτία ανθρωπινή φύση. Ήταν σε όλα όμοιος ημιν εκτός της αμαρτίας. Όταν λέμε για την αποκατάσταση εν Χριστω της πρωτόπλαστης  φύσεως του ανθρώπου εννοούμε ότι ο Σωτήρ ανέλαβε από την μητέρα Του μη μαυρισμένη (αλλοιωμένη) από την αμαρτία ανθρώπινη φύση, δεν επανέλαβε την αμαρτία του Αδάμ, αλλά υπέταξε την ανθρωπινή Του θέληση στην Θεία, εν Εαυτώ πραγματοποίησε την αρχική ιδέα του Θεού περί ανθρώπου, ομιοωθείς τω Θεω και  γινόμενος δεύτερος Αδάμ». .[6]

Λοίπον «Ούτε στην εκκλησιαστική Παράδοση ούτε στο Ευαγγέλιο (η Παναγία)  παρουσιάζεται ως άνθρωπος στον  οποίον απευθύνεται το σωτήριο έργο του Υιού Της»;

  Προφανώς ο Κύριλλος της Ρωσίας έχει την δική του Παράδοση και τον δικό του Ευαγγέλιο διότι οι κοινή παράδοση και το κανονικό Ευαγγέλιο [κατά Λουκάν 1, 39-49, 56]. λέγει το αντίθετο... Η ρωμαιοκαθολική κατήχηση είναι η παράδοσή του; Η οποία λέγει: «Η εκκλησία κατά την διάρκεια των αιώνων συνειδητοποίησε  ότι η Μαρία έλαβε την απολύτρωσή της από την στιγμή της συλλήψεως»[7]... «Εις ένα Στιχηρόν προεόρτιον των Χριστουγέννων ψάλλει η Εκκλησία μας: «...ότι ώφθη Κύριος εκ Παρθένου Μητρός, ον περ και κύψασα δουλικώς η Μήτηρ προσεκύνησε, και προσεφθέγξατο τω εν αγκάλαις αυτής• Πώς ενεσπάρης μοι ή πώς μοι ενεφύης, ο Λυτρωτής μου και Θεός;»[8] Κατά τον Κύριλλο, όπως ολοφάνερα φαίνεται εκ του κειμένου, ο Χρίστος δεν μπορούσε να αμαρτήσει επειδή δεν ανέλαβε την φύση του πεσόντоς Αδάμ με την οποία κατά την γνώμη του δεν θα μπορούσε να ενωθεί καν. Όμως οι οικομενική σύνοδοι  κηρύττουν το αντίθετο: «ὁ καθαρὸς καὶ ἀκήρατος τὸν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καταδέχεται ῥύπον»[9] ...

    Και πατέρες: « ὅτι τὸν τῇ ἁμαρτίᾳ τοῦ προπάτορος αὐτῶν Ἀδὰμ ὑπεύθυνον τυγχάνοντα ἄνθρωπον, τοῦτον ἥνωσεν ἑαυτῷ ὁ θεὸς λόγος ἐκ τῆς παρθένου Μαρίας,... τεθνήξεται γὰρ ὁ θάνατος ἐν θανάτῳ τῷ ἐμῷ, καὶ συναναστήσεταί μοι, φησὶν, ἡ πεσοῦσα τοῦ ἀνθρώπου φύσις... ἐστὶ τῷ Πατρὶ ἀνακομίζοντι τὴν ἀνθρώπου φύσιν εἰς τὴν ζωὴν, τὴν εἰς φθορὰν πεσοῦσαν διὰ τῆς παρακοῆς,[10]

Ας δούμε την γνώμη του γέροντος Εφρεμ:

«Ο Χριστός δεν αμάρτησε, γιατί ως θεία Υπόσταση δεν μπορούσε να αμαρτήσει. Είχε την απόλυτη και κατά φύση αναμαρτησία. Το «ουδείς αναμάρτητος, ει μη ο Θεός» αναφέρεται σε αυτήν την κατά φύση αναμαρτησία της Αγίας Τριάδος, και φυσικά του Χριστού ως δευτέρου προσώπου Της. Η Θεοτόκος δεν αμάρτησε, αν και μπορούσε να αμαρτήσει. Δεν ήταν αναμάρτητη κατά φύση αλλά κατά θέληση.»[11]

Δεν θα βγάλουμε συμπεράσματα τώρα, αλλά θέλουμε να επισημαίνουμε ότι όλοι οι σύγχρονοι επίσημοι  Ρώσοι θεολόγοι συμμερίζονται  τις απόψεις του προϊστάμενου τους… Οι Ρώσοι αρνούνται κατηγορηματικά ότι η ανθρώπινη φύση που ανέλαβε Θεός Λόγος ήταν η φύση του πέσοντος Αδάμ.

---

[1] Έτσι με μεγάλο γράμμα πάντα γράφει ο συγραφεύς. Είναι το μόνο βιβλίο που είναι σιγούρα  γραμμένο από τον ίδιο  και αντανακλά  τις θεολογικές του πεποιθήσεις...

[2] Митрополит Смоленский и Калининградский Кирилл (Гундяев), «Слово пастыря. Бог и человек. История спасения», глава «О Матери Божьей», Издательский Совет Русской Православной Церкви, 2004 г. Μητροπολίτης του Σμολένσκ και Καλινινγράντ Κύριλλος(Γουνδιάεφ)( ο νυν πατριάρχης)  Λόγος του Ποιμένος. Ο Θεός και ο άνθρωπος.  Η Ιστορία της Σωτηρίας. Κεφ. Περί Μητρός του Θεού. Μόσχα-2004. Если бы не было Девы Марии, то не было бы и Спасения. Но и Сама Божия Матерь очень многое получила от Своего Сына. Как свидетельствует церковное предание, еще до Своего рождества Дева Мария была предочищена Духом, так что последствия первородного греха на Неё не распространились.»

[3] Аθανάσιος Γέφτιτς, «Εισαγωγή» εις Αγ. Ιωάννου του Δαμασκηνού, Η Θεοτόκος – τέσσερις θεομητορικές ομιλίες, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 1995(3). https://www.pemptousia.gr/2014/12/i-orthodoxi-didaskalia-gia-ti-sillipsi-tis-ag-annas/

[4] https://www.pemptousia.gr/2011/05/i-anamartisia-tis-panagias/

[5] http://www.impantokratoros.gr/C60D3D63.el.aspx

[6] Ни в церковном Предании, ни в евангельских повествованиях Она не выступает в качестве Той, на Которую направлена спасительная миссия Ее Сына, ибо Она уже предочищена Духом Святым от влияния первородного греха. А иначе и быть не могло, ибо безгрешный Бог не мог соединиться с помраченной грехом человеческой природой. Он был во всём подобен нам — кроме греха. И когда говорится о воссоздании во Христе первозданной природы человека, то имеется в виду то, что Спаситель, получив от Своей Матери непомраченную грехом человеческую природу, не повторил грех Адама, но подчинив Свою человеческую волю воле Божественной, в Самом Себе осуществил первоначальный замысел Творца о человеке, уподобившись Богу, став “вторым Адамом”»Ο.π.

Οι πάτερες όμως διδάσκουν περί αναμαρτησίας της φύσεως «Μόνη δὲ ἡ ἁμαρτία παρά φύσιν ἐστὶν ἑκούσιον καὶ αὐθαίρετον τῆς ψυχῆς πάθος κάκιστον καὶ φθορά». «Ὅλον γὰρ τὸν ἄνθρωπον καὶ πάντα τὰ τοῦ ἀνθρώπου ἀνέλαβε πλὴν τῆς ἁμαρτίας· αὕτη γὰρ οὐ φυσική ἐστιν οὐδὲ ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ ἡμῖν ἐνσπαρεῖσα,» Δαμασκινός κεφ.69. Οι πατέρες διδάσκουν ότι ο Λόγος ανέλαβε την φύση του πεσόντος Αδάμ Βλ.  PG 151 193B ; ΙNA YΠΟ ΑΥΤΟΥ ΠΛΑΣΘΕΊΣΑΝ ΚΑΙ ΤΗ ΤΟΥ ΠΟΝΗΡΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΚΛΑΠΕΙΣΑΝ ΑΝΑΛΑΒΗΤΑΙ ΦΥΣΙΝ

[7] http://catholic.tomsk.ru/catechism/0122.htm#s3p1a2

[8] http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/jevtic_theotokos.html

[9] Concilia Oecumenica (ACO) : Concilium universale Ephesenum anno 431 : Tomëvolumëpart 1,1,2, page 44, line 24

[10]Joannes Damascenus Scr. Eccl. et Theol. : De haeresibus : Section 82, line 9 

 Cyrillus Theol. : Commentarii in Joannem : Volume 1, page 518, line 20 

 Cyrillus Theol. : Commentarii in Joannem : Volume 2, page 286, line 13Βλ.κ

αι στο  Ὀκτώηχο  Νικητὴς τροπαιοῦχος, κατὰ θανάτου, ὁ θάνατος δεδοικὼς ἀνεδείχθη· παθητὴν σάρκα γάρ, ἐμψυχωμένην λαβών, οὗτος ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ συμπλακεὶς τῷ τυράννῳ, πάντας συνανέστησεν, ὅτι δεδόξασται. ᾨδὴ θ', Κανὼν Ἀναστάσιμος. - Ὀκτώηχος Ἦχος πλ. α΄Σὺ Κύριε πρὸς γῆν, συμπαθῶς κατελήλυθας, σὺ ὕψωσας τὴν πεσοῦσαν, τῶν ἀνθρώπων οὐσίαν, ἐν ξύλῳ ἀναρτώμενος. Τὸν πεσόντα ἄνθρωπον, ἀνεδέξω Δέσποτα Χριστέ, ἐκ μήτρας παρθενικῆς, ὅλος συναφθείς, μόνος ἁμαρτίας δέ, μὴ μετασχών, ὅλον ἐκ φθορᾶς, σὺ ἠλευθέρωσας, τοῖς ἀχράντοις σου παθήμασι.

[11] Ο.π.