http://www.oodegr.com/oode/dogma/genika/airesi_genika2.htm
9. Η εξουσία του λαού της
Εκκλησίας
Πέρα όμως από όλα τα παραπάνω "νομικά",
στην πράξη, υπάρχει και ένας ακόμα καταλυτικός παράγοντας που επηρεάζει το θέμα
που εξετάζουμε, και αυτός ο παράγων είναι η Χάρις του Θεού και η εξουσία του ιδίου του
λαού της Εκκλησίας.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι (σαν άλλες θρησκείες)
μία "πυραμίδα", στην οποία η ηγεσία "αποφασίζει και
διατάζει". Δεν υπάρχει κανένας αλάθητος Πάπας, ούτε ανθρώπινο κεντρικό
δογματικό όργανο, που να ρυθμίζει με απόλυτο και δήθεν αλάθητο τρόπο, το τι
είναι αίρεση και το τι δεν είναι. Η Ορθόδοξη Εκκλησία του Κυρίου, ως
Θεανθρώπινος οργανισμός, και ως "ζώντες λίθοι" (Α΄ Πέτρου 2/β: 5) που
είναι, ΟΛΑ ΤΗΣ ΤΑ ΜΕΛΗ που πιστεύουν και λειτουργούν ως Σώμα Χριστού,
λειτουργεί ολόκληρη στην αποδοχή ή όχι των δογμάτων. Στην Εκκλησία τα δόγματα
καθορίζονται "εν
Πνεύματι" από τα μέλη της εκείνα που βρίσκονται στον Φωτισμό ή στη
Θέωση, και όχι κατ' ανάγκην από την ηγεσία. Ακόμα και οι Συνοδικές αποφάσεις,
αναδεικνύονται Θεόπνευστες, μόνο και μόνο επειδή τις εισηγήθηκε Φωτιζόμενος ή
Θεούμενος Χριστιανός, και όχι επειδή τις εισηγήθηκε Ιεράρχης, πλειοψηφία ή
Σύνοδος. Οι άγιοι είναι αυτοί που
δίνουν την εξουσία στις Συνόδους της Εκκλησίας, με τις εν Πνεύματι
εισηγήσεις τους και όχι το Συνοδικό Σώμα σε αυτούς. Γι' αυτό στην πράξη, συχνά
αποφάσεις της ιεραρχίας της Εκκλησίας, σύντομα απορρίπτονται από τον πιστό λαό
της Εκκλησίας ως "ληστρικές", και οι Ιεράρχες που τις συνέταξαν
χαρακτηρίζονται από σύσσωμη την Εκκλησία ως "πλανημένοι", ακόμα και
αν δεν έχουν καταδικασθεί οι ίδιοι από κάποια Σύνοδο!
Ως παράδειγμα των ανωτέρω, ας θυμίσουμε την περίπτωση
των Κολλυβάδων αγίων, (π.χ. ο άγιος Αθανάσιος
Πάριος, ο άγιος
Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο άγιος Μακάριος Νοταράς κ.ά.,), οι οποίοι
καταδικάσθηκαν από το Πατριαρχείο, και παρέμειναν "αμετανόητοι" στις
θέσεις τους. Παρ' όλα αυτά, ο λαός του Θεού γνωρίζοντας τα εν Αγίω Πνεύματι
σημεία που έδωσε γι' αυτούς ο Θεός, και έχοντας τη μακραίωνη παράδοση της
Εκκλησίας ως οδηγό, τους μεν καταδικασθέντες αποδέχθηκε ως αγίους, τους δε
καταδικάσαντες χαρακτηρίζει σήμερα ως εκφραγκευμένους αιρετικούς! Γιατί η
σαφέστατη θέση της Εκκλησίας, όπως αυτή καταγράφηκε σε όλους τους περασμένους
αιώνες, ήταν σύμφωνη με τους καταδικασθέντες μάλλον, παρά με τους κατηγόρους
της. Και σήμερα οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πλέον δεν προβληματίζονται για το πού
βρισκόταν το δίκιο, αλλά συνεχίζουν την ίδια εκείνη αρχαία παράδοση, που
διαταράχθηκε προσωρινά από την ηγεσία της εποχής!
Υπάρχουν περίοδοι κατά τις οποίες τοπικά και χρονικά
κάποιες Ορθόδοξες εκκλησίες παραστρατούν από την πίστη και χάνουν το δρόμο
τους, και είναι δυνατόν να συγχέουν την αίρεση με την ορθή πίστη. Όμως αργότερα
και πάλι επανέρχονται στην Ορθόδοξη παράδοση με τη βοήθεια φωτιζόμενων και
θεουμένων μελών της Εκκλησίας, και η περίοδος αυτή της πτώσης, σύντομα αποτελεί
μια μικρή παρένθεση (τοπικά και χρονικά) στη συνεπή με το Θεόπνευστο Ευαγγέλιο
διαχρονική και Καθολική Εκκλησία. Τότε και οι ληστρικές Σύνοδοι καταδικάζονται
από σύσσωμη την Εκκλησία, ως αιρετικές και μη ακολουθούσες την Ορθόδοξη αιώνια
παράδοση της Εκκλησίας. Τότε και οι αδίκως καταδικασθέντες πιστοί, βρίσκουν την
θέση τους μεταξύ των αγίων της Εκκλησίας, ως "δεδιωγμένοι ένεκεν
δικαιοσύνης" (Ματθαίος 5/ε: 10).
Αν ο λαός δεν πει το "αμήν", Λειτουργία δεν
γίνεται!
